ข้าวโพดคั่วที่เรามักจะซื้อรับประทานเมื่อไปชมภาพยนตร์นั้น มีประวัติย้อนหลังไปอย่างน้อย ๕,๐๐๐ ปีทีเดียว

คนกลุ่มแรกที่ได้ลิ้มรสชาติข้าวโพดคั่ว คือ คนอินเดียนแดงในอเมริกา ซึ่งได้จำแนกข้าวโพดออกเป็น ๓ ประเภท คือ ข้าวโพดหวานสำหรับรับประทานโดยทันที ข้าวโพดสำหรับเลี้ยงสัตว์ และข้าวโพดที่เรียกกันว่า ข้าวโพดอินเดียน ซึ่งมีลักษณะพิเศษต่างจากข้าวโพดชนิดอื่น คือ มีปริมาณน้ำในเมล็ดข้าวโพดอย่างน้อยถึงร้อยละ ๑๔ ทำให้เมื่อนำข้าวโพดชนิดนี้ไปคั่วน้ำในเมล็ดข้าวโพดจะขยายตัวเป็นไอ ทำให้เมล็ดข้าวโพดแตกฟูเป็นสีขาว

นอกจากจะเป็นอาหารพื้นเมืองของคนอินเดียนแดง และเป็นของแปลกใหม่สำหรับนักสำรวจชาวตะวันตกที่เดินทางมายังโลกใหม่แล้วชาวอินเดียนแดงยังนำข้าวโพดคั่วไป ทำสร้อยคอหรือเครื่องรางในพิธีกรรมทางศาสนาอีกด้วย

คนอินเดียนแดงได้คิดค้นวิธีทำข้าวโพดคั่วถึง ๓ วิธี คือ วิธีแรกนำข้าวโพดอินเดียนแดงทั้งฝักไปเสียบไม้ ปิ้งบนกองไฟ แล้วคอยเก็บรวบรวมเมล็ดข้าวโพดที่แตกกระเด็นออกมา วิธีที่ ๒ คือ แกะเมล็ดข้าวโพดออกจากฝักก่อนแล้วจึงโยนเข้าไปในกองไฟอ่อน ๆ ส่วนวิธีที่ ๓ นั้นค่อนข้างจะซับซ้อนกว่า ๒ วิธีแรก เริ่มต้นจากการคั่วทรายในหม้อให้ร้อนแล้วจึงใส่เมล็ด ข้าวโพดลงไป ข้าวโพดที่แตกแล้วจะกระเด็นขึ้นมาบนผิวหน้าของทราย

ในทศวรรษ ๑๘๘๐ วิธีการทำข้าวโพดคั่วง่ายดายขึ้น ด้วยการประดิษฐ์อุปกรณ์คั่วข้าวโพดเพื่อใช้ตามบ้าน แต่ปัญหาของการทำข้าวโพดคั่วที่ยังเหลืออยู่ในขณะนั้น คือ ข้าวโพดยังต้องขายทั้งฝัก และต้องซื้อในปริมาณมาก ตัวอย่างเช่น ใบโฆษณาสินค้าของบริษัท เซียส์โรบัค ในปี ๑๘๙๗ โฆษณาขายข้าวโพดทั้งฝักเป็นถุง ๆ ละ ๒๕ ปอนด์ คิดเป็นราคา ๑ ดอลล่าร์ ปัญหาที่ตามมาจากการต้องซื้อข้าวโพดทีละมาก ๆ คือ ต้องเก็บข้าวโพดไว้นาน ๆ ทำให้ปริมาณน้ำในข้าวโพดลดลง และข้าวโพดไม่ค่อยแตกเมื่อนำไปคั่ว

อุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วที่ใช้ไฟฟ้าเริ่มประดิษฐ์ขึ้นใน ปี ๑๙๐๗ในขณะที่เครื่องใช้ไฟฟ้ายังเป็นของใหม่ มีขนาดใหญ่ และไม่ค่อยปลอดภัยนัก บริษัทผู้ผลิตอุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วถึงกับต้องโฆษณาว่าสินค้าของตนมีขนาดเล็กที่สุดในบรรดาเครื่องใช้ไฟฟ้า ทั้งหลาย และมีความปลอดภัยสูงอีกด้วย

อุปกรณ์ทำข้าวโพดคั่วด้วยไฟฟ้านี้ ทำให้การทำข้าวโพดคั่วง่ายดายขึ้นมาก คนอเมริกันนิยมรับประทานข้าวโพดคั่วมากขึ้นอีก ระหว่างที่เศรษฐกิจตกต่ำในช่วงทศวรรษ ๑๙๓๐ เนื่องจากข้าวโพดเป็นอาหารที่มีราคาถูกมาก การทำข้าวโพดคั่วได้กลายเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ เนื่องมาจากบทบาทของโรงภาพยนตร์ในปี ๑๙๔๗ โรงภาพยนตร์ในสหรัฐฯ ถึงร้อยละ ๘๕ ขายข้าวโพดคั่ว ทำให้ชาวนาทางตะวันตกของประเทศต้องใช้พื้นที่ถึง ๓ แสนเอเคอร์ในการปลูกข้าวโพดอินเดียน

ความต้องการข้าวโพดคั่วของคนอเมริกันเพิ่มขึ้นอีกในช่วงทศวรรษ ๑๙๕๐ เมื่อโทรทัศน์กลายเป็นความบันเทิงประจำบ้าน และข้าวโพดคั่วกลายเป็นอาหารว่างระหว่างรายการ การหยั่งประชามติในช่วงกลางทศวรรษพบว่า ผู้ชมโทรทัศน์ชาวอเมริกันถึงสองในสามคน รับประทานข้าวโพดคั่วถึง ๔ คืนต่อสัปดาห์

ความนิยมรับประทานข้าวโพดคั่วทำให้เกษตรกรพยายามพัฒนาข้าวโพดพันธุ์ใหม่ให้มีเมล็ดด้านน้อยลงและพองฟูมากขึ้น ความสำเร็จของการพัฒนาข้าวโพดพันธุ์ใหม่ทำให้ข้าวโพด คั่วยิ่งเป็นที่นิยมมากขึ้นอีก จนทุกวันนี้คนอเมริกันแต่ละคนบริโภคข้าวโพดโดยเฉลี่ย ถึง ๒ ปอนต์ ต่อปี

“ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม / สำนักพิมพ์สารคดี”